Opisywane FH12 dostępne jest z czterema różnymi szoferkami. Wszystkie cenione są za wysokiej jakości plastiki użyte do ich wykończenia, łatwą w obsłudze deskę rozdzielczą i dobrze leżącą w dłoniach kierownicę o grubym wieńcu. Kabiny zbierają pozytywne oceny za dobre wyciszenie i skutecznie amortyzujące wstrząsy zawieszenie. Mają też wady. W egzemplarzach bez centralnego smarowania często dochodzi do zatarcia tulei osi wywrotu kabiny, łamią się wiązki elektryczne, a grill nie zapewnia chłodnicy dostatecznej ochrony przed zanieczyszczeniami.

Pierwszą serię trzyosiowych ciężarówek FH12 z napędem 6x2/4 wyposażano w mechaniczno-pneumatyczne lub w pełni pneumatyczne zawieszenie osi. W opinii wielu użytkowników i warsztatowców wóz ma jedno z trwalszych podwozi w swojej klasie. Awarie to drobiazgi. Jedną z pojawiających się częściej jest zatarcie tulei przednich resorów (w pojazdach bez centralnego smarowania). Problemów nie sprawiają tarczowo-bębnowe hamulce, tendencje do przeciekania ma tylko zawór pedału hamulca. W pojazdach wyposażonych w hamulec silnikowy Volvo Engine Brake okładziny hamulców zasadniczych wytrzymują nawet do 700 tys. km.

Słabe jest zabezpieczenie antykorozyjne. Szczególnie w egzemplarzach wyprodukowanych przed 1996 r. szybko koroduje rama (najczęściej między tylnymi osiami i w punktach mocowania zabudowy), mało trwałe były oryginalne układy wydechowe.

Wóz napędzany jest tradycyjną dla Volvo, rzędową sześciocylindrówką. Jednostka o poj. 12,1 l dostępna jest w trzech wariantach mocy: 340, 380 oraz 420 KM. Popularniejsze są wersje 380 i 420 KM, "trzystaczterdziestki" mają opinię słabowitych. Pierwsze wersje silników FH12 (produkowane do 1996 r.) spełniały normę Euro 1, potem Euro 2. Silniki są niezawodne, praktycznie żadnych kłopotów nie sprawiają pompy paliwa. Trwałe są też skrzynie biegów, choć czasami stawiają spore opory przy zmianie przełożeń. Regularnie, nie rzadziej niż co 300 tys. km należy natomiast kontrolować sprzęgło. Słabym punktem są w nim ulegające rozerwaniu łożyska.

Trwałe silniki. Odporne na kiepski ON układy paliwowe. Wytrzymałe hamulce. Ergonomiczne szoferki.

Korozja ramy. Defekty łożysk sprzęgła. Nietrwałe układy wydechowe. Usterki elementów mechanicznego zawieszenia osi.

- Pierwsze Volvo FH12 to jeden z najatrakcyjniejszych starszych pojazdów. Jego zaletą jest niezawodność. Eksploatowane z zachowaniem reżimów serwisowych egzemplarze z przebiegami nawet ponad dwóch mln km często są zupełnie sprawne. Mała liczba elektroniki pozwala na wykonywanie napraw w tańszych serwisach. Z dostępem do części zamiennych nie ma kłopotów.