Opisywana wywrotka jest przedstawicielką piątej generacji ciężkich pojazdów marki Scania, produkowanych od 2004 r., a od 2006 r. wyposażanych w silniki Euro 4 z systemem recyrkulacji spalin EGR.

Litera P w nazwie pojazdu oznacza nisko zawieszoną kabinę. 380 to moc w KM. CB oznacza podwozie konstrukcyjne pod zabudowę. 8x4 to konfiguracja napędowa, E - podwozie do najcięższych prac, H - podwozie o podwyższonej wysokości, Z - wszystkie osie na resorach piórowych.

Testową Scanię wyposażono w najmniejszą z dostępnych kabin - CP14. Jej wewnętrzna wysokość wynosi 1.500 mm, a tunel silnika ma 460 mm wysokości, co skutecznie utrudnia poruszanie się po szoferce. Brakuje też miejsca na ubrania robocze, zaś ze względu na małą długość kabiny (zaledwie 1.710 mm) oparcia foteli można odchylać tylko minimalnie. Kolorystyka wnętrza jest smutna. Dominują czerń i szarości.

Miejsce pracy kierowcy w Scanii jest rozplanowane dobrze. Kierownica, co typowe dla pojazdów szwedzkiego producenta, ma wyjątkowo szeroki zakres regulacji. Są na niej przyciski do sterowania zestawem audio i do obsługi komputera pokładowego. Podstawowe przełączniki i pokrętła na desce rozdzielczej są sensownie pogrupowane. Można je odnaleźć intuicyjnie. Na pochwałę zasługuje też wyposażenie Scanii w dwa wewnętrzne gniazdka zasilające (napięcie 24 i 12V). Jakość plastików zastosowanych do wykończenia wnętrza jest wysoka. Deska rozdzielcza czy boczki drzwi nie poskrzypują, niezależnie od tego czy w kabinie panuje temperatura poniżej 0 stopni Celsjusza (np. po nocnym postoju), czy plus 25 stopni. Fotele mają tekstylną tapicerkę z boczkami z ekologicznej skóry. Łatwo oczyścić je z błota czy plam po napojach.

Panoramiczna szyba czołowa zapewnia doskonałą widoczność. Scania ma duże zewnętrzne lusterka. Są też lusterka rampowe.

Szoferkę wyposażono w duży, stalowy zderzak, dobrze chroniący ją przed uszkodzeniami. Umieszczone w zderzaku reflektory są nieco cofnięte i dodatkowo zabezpieczone stalowymi kratkami. Znacznie trudniej je stłuc niż np. w konstrukcyjnym Volvo FM.

Element grilla pomiędzy reflektorami jest odchylany. Po rozłożeniu tworzy stabilny podest dla kierowcy, umożliwiający wygodne mycie przedniej szyby czy wymianę piór wycieraczek.

Jedziemy bez ładunku przez miasto. 380-konny, sześciocylindrowy silnik o poj. 11,7 l pracuje cicho, łagodnie i płynnie rozwija moc. Być może właśnie dlatego mamy wrażenie, że Scania porusza się niemrawo. Podczas jazdy bez ładunku nie wykorzystujemy połówek. W zupełności wystarcza sześć podstawowych przełożeń. Wjeżdżamy na budowę. Po niewielkich opadach podłoże jest wilgotne, Scania trochę się zapada. Po kilkuminutowym załadunku mamy w rynnie 28 ton. Sporo. Bez większych problemów udaje się ruszyć z dwójki. Potem połówka trójki i pełna trójka. W kabinie słychać, że silnik pracuje pod obciążeniem, ale nadal przyjemnie cicho. Podobnie z zewnątrz. Przed nami kilkusetmetrowe, usypane z ziemi wzniesienie, które chcemy pokonać możliwie najszybciej. Na dużej budowie czas to pieniądz. Pierwsza próba na pełnych biegach daje słabe rezultaty.

Zmiana przełożeń trwa na tyle długo, że wóz wytraca prędkość, a kiedy już załączymy wyższy bieg, Scania potrzebuje dłuższej chwili, zanim odzyska obroty i pełny ciąg.

Teraz wiemy, dlaczego nasz kolega testujący jakiś czas temu podobną Scanię z ośmiostopniową skrzynią bez połówek narzekał na brak pary.

Druga próba z wykorzystaniem połówek wypada znacznie lepiej. Wóz płynnie i znacznie szybciej wdrapuje się na wzniesienie. Moc 380 KM i 12 przełożeń (6+6 połówek) wydaje się być optymalnym rozwiązaniem na typowe duże budowy. W odkrywkowej kopalni pewnie przydałaby się większa moc.

W czasie jazdy z obciążeniem po wilgotnym podłożu blokady mechanizmów różnicowych (na obu osiach i międzyosiowa) najczęściej są nieprzydatne. No, chyba że wjedziemy w błoto.

Niezależnie od trudności budowlanej trasy wzmocnione podwozie oparte na potężnych resorach zachowuje dużą sztywność i stabilność. Kierowca cały czas ma poczucie pełnego panowania nad pojazdem i ogromną masą na rynnie.

.znowu podjeżdżamy pod koparkę. Tym razem po 18 t ładunku, co umożliwi nam wjazd na drogi publiczne. Z takim obciążeniem Scania porusza się po nich z dużą swobodą. Podczas wjeżdżania pod większe wzniesienia wystarczy szybka redukcja biegu o pół. Na dłuższych odcinkach pomiędzy światłami rozpędzamy się do prędkości 70 km/h i to bez specjalnego forsowania silnika. Dobrze, że wóz ma skuteczne hamulce, bo kierowcy jadących przed nami osobówek często nie biorą pod uwagę ciężaru naszego pojazdu i kiedy na sygnalizatorze pojawi się żółte światło - stają jak wryci.

Scania została wykonana przez polską firmę Elbo z Jelcza-Laskowic. Dwukolorową rynnę wykonano ze szwedzkiej stali Hardox. Zabudowa osadzona na ramie pomocniczej sprawia solidne wrażenie. Spawy są równe i estetyczne. Nie można mieć też zastrzeżeń do jakości wykonanych z blachy ryflowanej błotników tylnych osi.

Płynnie rozwijający moc, cichy silnik.

Dobrze dobrana skrzynia biegów.

Skuteczne hamulce.

Ciasna szoferka.

Brak schowka na ubrania robocze.